23 dr 27 dk eğik bir fanusun sınırları dahilindeyim tam tamına 21 yıldır. Kafamı kaldırıp da baktığım oldu katmanlarını ezbere bildiğim ama uzanıp da dokunmaktan korktuğum atmosfere, istemdışı. Kör edici bir ışık veriyor güneş, Ozon deliklerinden sızdırıyor öfkesini dünyaya. Bir şeylerin yaklaştığını hissedebiliyorum nasılsa, başım dönerken batıdan doğuya, ritmik. Kesişen ve ayrılan yollardan ibaret haritalar, kuzeye gidildikçe soğumuyor iklimler ve hiç de masum doğmuyor çocuklar inanıldığı üzere. İnsan eli değmemiş haliyle kalamıyor doğa. Ben de yitiriyorum özümü yavaş yavaş.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder